Nilüfer Zontul Aktaş | Vefa

Nilüfer Zontul Aktaş | Vefa

Uğrak yeri değildi kalbim
engin deryaların göbeğinde, güneşin ışıldadığı
deruni bir beytti
kıyılarında ayak izi bulunmayan
gülistana uzanmış yollarda ak birkaç adım
bir kaç ad’ım vardı orada sadece
ve adıyla okunan nağmeler
gelinciklerin türküsü olurdu orda her bahar
yankıların murat ettiği bir duraktı belki de
vefa’nın sarayı idi kalp
sımsıcak gülüşü papatyalar gibi özümser
güllere anlatırdı sonra
konan göçemezdi
göçemezdi işte kolay kolay
mahur bestelerin
figanlı bülbüllerin özlemli yakarışları
dillense de ara ara orada
vefa’nın sarayı idi kalp
yolları düşenler bilirdi
avucunda sessiz hikayeleri vardı
gözlerinde ışıltı misafirlerine
her kapıyı çalan giremezdi
ve her konan göçemezdi işte
sarıp sarmaladığı latif duygularla
yar’dı yarendi
sözdü bakan g/özdü
ıslak bir mektuba can katmış bir buğu
zifir karanlığa değen yıldızın teniydi
vefa
sevgiye gölge düşürmeyen
billurdan tahttı
tüm gölgelere ışık veren
gölgelerin gölgeliğine bile
can verendi kalbe su verendi
Ve sulandıkça örülürdü ilmek ilmek vefa
bin defa
belki binlerce defa