Suat Gürbüz | (düpe)düz şiir

Suat Gürbüz | (düpe)düz şiir

horozunu kesmiş bir şehrin sessizliğinde
uyanıyor beni var eden kızıl düşüm
çocukluk anılarım ayağıma dolaşıyor
boyum uzuyor bir anda, musluğa yetişiyorum
akıtıyorum içimde büyüttüğüm nehri
kayboluyorum anlam yüklediğim sularda
kayık mı evet bir kayık var yakınımda
biniyorum son model metafordan kayığa…

kıyıdan usta dedikleri bir şair(!) akıl veriyor
öyle yapma anlamazlar seni
batırırsın canım kayığı sonra…

sonra ak bulutların arasından sıyrılan güneş
bir şey der gibi göz kırpıyor bana
kalemsiz bir sanat düşkünü
yazıyor ak bulutların üstüne
kara yazıyla gerçekleri
“sanat, sanattan anlayanlar içindir” …

bir kamçı şaklıyor sırtımda
yürü diyor daha çok yük taşıyacaksın
bu çileli şiir yokuşunda…

beni bu sulara getiren kavramları düşünüyorum
horozunu kesmiş şehir
kızıl düş
musluktan akan nehir
kayık
mesaj ileten ak bulutlar…

kıyıya çıkma vakti geldi derken
bir şiirin can alıcı dizeleri akıyor nehirden
“ey bu yolda vakit harcayan yolcu
önce kendi durağında duracaksın…
aldığın her nefes olacak ipucu
unutma, sen nehrinde yüzen kayıksın…”
kıyıdan tekrar başka bir şair(!) çıkıyor
böyle yazarsan çıkacaksın kıyıya diyor
bir kayığa bakıyorum
bir ak bulutlara
bir de kıyıdaki şairlere(!)…

anladım ki kayık, iç yolculuğum
nehir, akan zaman
ak bulutlar, ak sakallı dedeler
musluk, kızıl düşte akıttığım ter
horozunu kesmiş şehir, alarmı duran telefon
ve uyanıyorum sonunda uykudan
duvarda, nehirde yüzen boş bir kayık tablosu…

evet bu düz(!) bir şiirdi
hayatın kendisi (düpe)düz bir şiirdi
şiirle yatan şiirle kalkardı
doğacak ve doğurtulacak günlere
şiirsel kıvamda anlamlar katardı…

küsuratsız pi