Mehmet Erdevir, "Dağlardaki Ter" isimli şiiriyle Edebiyat Daima'da
Mehmet Erdevir | Dağlardaki Ter
[sharethis-inline-buttons]Eserdi bir yel ince ince
Toprakla karışmış terimin üstüne,
Dikenlerin çiziktirdiği ellerim tutardı taşları
Ellerim ki keskilerden, kazmadan nasırlaşmış,
Kazma ki ruhum kadar temiz
Ki ellerim kirli değil artık,
Ruhum ise şimdi kat kat nasır
Nerden baksan bunun adı büyümek
Büyümek ve daha çok büyümek!
Gider bir alakız sabah serinliğinde
Arkasında sallanmakta incecik bir çocuk
Yürüdükleri taşlı patikalar dar
Mavinin tonları katmer katmer üstlerinde
Güneşin altın renkli peykanları usulca
Ağaçların yapraklarını dans ettirmekte
Boynuz saplı bıçaklarla çubuklar yontulmuş
Dört bir yanı bezenerek hayallerle
Çamurlardan şehirler yükseltilmiş.
Berrak suları yudumlanası bir derenin kenarında
Yokluk günlerinden hayrat kalmış
Tüm anılarıyla gövdesi kararmış, eski bir elma ağacı.
Yıldızlar daha yakındı
Medeniyetin göstergesi ışıklardan
Ve izlerdik geceleri vadinin tepelerinden
Bir şehri hasret ve umutla
Kuru bir ağaç tadı damağımda
İki karış bir yerde
Öten sayısız böcekle
Geceyi kadim bir düşman,
Elektriği güleç yüzlü bir dost,
Dünyayı keşfedilmeyecek kadar büyük
Diye bilirdi çocukluğum.
Bul şimdi o çocuğu sakladığın yerde
Biliyorum gönül topraklarının en derin, en giz yerinde
“Bak!” de, “bak bu en güzeli”
Sonrası hep dört duvar,
Beton, asfalt, çelik, boya,
Hep floresan ışığı altında,
Diyorlar adına da üstelik “Medeni”
YORUM