Kübra Kıvanç | Kimim Ben?

Kübra Kıvanç | Kimim Ben?

Ağaç mıyım, ağaçtan düşen yaprak mı?
Dallarım dik mi duruyor tüm rüzgâra, soğuğa karşı
Yoksa en ufak üfleyişte sarkıtıyor muyum dallarımı yerin bin kat dibine?
Neyim ben?
Gül müyüm, diken miyim?
İnsanlar gül mü kokluyor yoksa diken var diye geri mi çekiyor ellerini?
Nerede duruyorum ben?
Arşıâlâda mı yoksa toprak altında mı?
Çatlayan bedenime bir yudum su mu bekliyorum?
Kimim ben?
Balık mı, balıkçı mı?
Denizlerde, okyanuslarda bir oraya bir buraya gidip geliyor muyum hırçın dalgalara inat?
Yoksa oltamı en büyük balığa doğru sallıyor muyum?
Neyim ben?
Şiir mi yoksa kalem mi?
Aruz muyum, hece miyim?
Halk mı benimsiyor beni, yüksek zümre mi?
Serbest miyim, kalıplarım mı var?
Sahi kimim ben?
İstanbul’da Yahya Kemal, Burgazada’da Saif Faik, bir göl kenarında Ahmet Haşim mi?
”Akşam, yine akşam, yine akşam…”
Ruhumu mu yansıtıyorum gölün akislerine?
Yankı mıyım ben, ses miyim, görüntü mü?
O duvardan bu duvara çarpıp duruyor muyum güneş ışınları gibi?
Özlem miyim, bir annenin yıllardır göremediği oğluna duyduğu özlem?
Kavuşma mıyım, çatlak toprağın suya kavuşması gibi
Ya da Mecnun’un Leyla’sına toprak altındaki kavuşması?
Ulus sokaklarındaki duvarlar mıyım, Sıhhıye’deki koşuşturmaca mı, Gençlik Parkı’ndaki eğlence mi?
Sahi nasılım ben?
İyi miyim, kötü müyüm, dertli miyim, ızdıraplı mıyım Fuzuli gibi?
Karanlıkta mıyım?
Neyim ben?
Cami avlusundaki kuşlardan biri miyim?
Aç, susuz, ürkek.
Yine uçuyor muyum en bilinmedik yerlere, zamanlara?
Sükût muyum?
Ney çalındığında içe doğan o sükûttan yahut Kur’an okunduğunda duyulan o sessizlikten.
Neyim ben?
Genişçe salonun ortasında çalan taş plak mıyım?
Tanbûrî Cemil Bey mi çalıyor o eski plakta?
Gönlüm benden uzakta mı yoksa benimle birlikte mi hissediyor her şeyin en iyisini, en kötüsünü, iyisini ya da kötüsünü?
Kışın ortasında her şeye inat açmaya çalışan o pembe çiçek miyim?
Sonbaharda yere düşmemek için çırpınan o iki renkli yaprak mıyım?
Rüzgâr esiyor, sallanıyor yüreğim.
Neyim ben, kimim ben, neredeyim ben?