Zeynep Yolcu, "Olanlar" isimli şiiriyle Edebiyat Daima'da
Zeynep Yolcu | Olanlar
[sharethis-inline-buttons]Parmak uçları öpüşmez yumruk olur öfkeyi yutturur
Şehir asılır omuza kol düşer sırt yük kaldırır
Vedanın ertesi günü yas olur yasın ömrü uzundur diri ölünce yas son bulur
Söyleyen olur bu ne derttir tek giden midir
Bilinir ilk giden değildir bir daha gelmeyendir
Buna da karışılır eldir elin işidir işleri iş değildir
Ölene toprak mühim değil ölen beden toplumundur toplum cesettir
Sêla vaktidir vakitte vakittir çağırtır çağırtır kuşları kaçırtır
Çay masasından kalkılır yarım kalır bardak dudak yeri dokunur
İzmaritler küllükte büküktür bükülenler bitişe kadar diktir
Duman yürekten gelir hu eder beyaz saça çarpar ah eder
Giden gider giden gelir bazı gidişler gelmeyiştir
Yalnızlık dirilir batar cana ezilir ölüm kendine yeni ad edinir
Sandal olurum bedenime salınırım üç kürek çeker kendimi atarım
Diyarbakır Burcu’nu hatırlar efsaneleri sayıklarım genç sevdalara kendimi adarım
Fistanım mektup olur kumaştaki çiçekler cansız olur bu da anneme gam olur
Bayramda tastan ayran akar akan tasa babamın bıyığı vurur
Direnemez o direnen karşıdır karşıda Allah durur
Gençliğim taşa oturur ömrüm yol ortasında durur
Acımın sohbeti olur papatyanın hüznü dermansızım dermansız
Düşlerim gece düşer gece gece zihnim kendinden geçer
Belki bir gün benim için karanlık biter işte belki dedim belki
İnsan kendine ölümde seçemez ki ama ölüm gelip seçer
Gelip geçer seçer geçer hep aydınlıkta eser
YORUM