Emel Koşar, "Bulutun Gözyaşı" isimli şiiriyle Edebiyat Daima'da
Emel Koşar | Bulutun Gözyaşı
[sharethis-inline-buttons]Safiye Ayla’ya
fısıltı geçidinde
toprağı doyuran kan
eteğim kadife çiçekleri
dalgaların kavuştuğu liman
ölü toprağı serilmiş yaprak
güvertem kelimelerin saltanatı
rüya kalıntısı kozalak
beni mest eden çakır kanatın
yankılanmayan ıslak sesi
karlar tozarken gürleyen nehir
ödünç hünerlerin ışığında güz sonatı
sırtımda taşıdığım kambur gece
öfkemle yüzleşmeden önce
usul usul düşledim seni
yaprak dökmeyi unutmuş göknar ağaçları gibi
incirler çatlamadan önce
kemikleşen kaygılarla
yudumladım iştahla hazin sesini
zincirledim saat kulesine gölgemi
tarçının çeşnisi sinmiş yüzüne
akik sevdalarla çiseledin kalbime
törpülenmiş kederler senfonisi
sessizliğini bağışla bana
her damlanda pusuda bekliyor bulut
birlikte büyüyen sarmaşıklarla
sana yol oldu bu kıyım
nezaketin bıçak değil merhem
ayakların yere değene kadar merhametin
kış dönümünde katmerlenen keder
tomurcuğa bahşedilen bir armağansın
uyku bürümüş gözlerin kapanmasın
YORUM